CASCO ANTIGO
O casco antigo é a parte máis antiga conservada dunha cidade. No caso de Ávila vincúlase á chegada dos romanos que non provocou grandes enfrontamentos cos pobos autóctonos, e comezou un período de intensa romanización como o demostran os restos de calzadas e pontes conservadas ao longo e ancho da provincia. Ávila, como outras antigas cidades: Salamanca, Segovia, Sepúlveda, etc. pasan á retagarda, pero ao mesmo tempo son potenciadas ao converterse en prazas estratéxicas de defensa desa fronteira adiantada. A área central aglutina a maioría dos despachos e oficinas da cidade, as institucións públicas e o comercio ocasional. Espacialmente, as institucións concéntranse no límites leste e oeste do centro A dinámica urbanística do centro caracterizouse estes últimos anos polo desprazamento da cidade cara ao leste, abandonando paulatinamente o recinto amurallado medieval. Os principais problemas que afectan o casco antigo derívanse da progresiva deterioración, salvo excepcións, físico (edificios e infraestruturas) e social (envellecemento e marxinalidade da poboación) que en moitas ocasións emendouse destruíndo e derrubando o propio casco antigo, aínda que actualmente a tendencia sexa a conservación e rehabilitación destas zonas.
O ENSANCHE E PERIFERIA
O ensanche da cidade en España xeralmente leva a cabo a partir do s.XIX cando se produce o proceso de industrialización e o desenvolvemento dos transportes. Co ferrocarril, Ávila recobra auxe e dinamismo. É entón, cara a 1862, cando se empezan a construír redes de sumidoiros, a empedrar as rúas, constrúese o novo concello, a ponte para cruzar o río Adaja, etc.
Debido ás pequenas dimensións desta cidade o ensanche realizarase principalmente
estendéndose concéntricamente ao redor da muralla
Xa na periferia, concretamente desenvolvido ao longo da estrada de Madrid, atopamos
outras infraestruturas como as sanitarias, o Hospital Provincial, un Colexio Universitario, o estadio municipal Adolfo Suárez, a praza de touros, todos concentrados na zona sur a beiras do Río Mozo e relacionadas con novas promocións de barrios heteroxéneos, de vivendas colectivas e unifamiliares.
Os problemas principais que afectan estas zonas derívanse da necesidade de abastecelas das infraestruturas necesarias para cubrir as expectativas da crecente poboación que decide abandonar as zona central buscando mellores prezos, máis zonas verdes e espazos máis amplos, pero tamén vixiar e procurar evitar o crecemento de barriadas marxinais chabolistas que adoitan ocupar zonas non edificadas próximas a polígonos industriais ou, mesmo, ao longo das vías do ferrocarril.
O casco antigo é a parte máis antiga conservada dunha cidade. No caso de Ávila vincúlase á chegada dos romanos que non provocou grandes enfrontamentos cos pobos autóctonos, e comezou un período de intensa romanización como o demostran os restos de calzadas e pontes conservadas ao longo e ancho da provincia. Ávila, como outras antigas cidades: Salamanca, Segovia, Sepúlveda, etc. pasan á retagarda, pero ao mesmo tempo son potenciadas ao converterse en prazas estratéxicas de defensa desa fronteira adiantada. A área central aglutina a maioría dos despachos e oficinas da cidade, as institucións públicas e o comercio ocasional. Espacialmente, as institucións concéntranse no límites leste e oeste do centro A dinámica urbanística do centro caracterizouse estes últimos anos polo desprazamento da cidade cara ao leste, abandonando paulatinamente o recinto amurallado medieval. Os principais problemas que afectan o casco antigo derívanse da progresiva deterioración, salvo excepcións, físico (edificios e infraestruturas) e social (envellecemento e marxinalidade da poboación) que en moitas ocasións emendouse destruíndo e derrubando o propio casco antigo, aínda que actualmente a tendencia sexa a conservación e rehabilitación destas zonas.
O ENSANCHE E PERIFERIA
O ensanche da cidade en España xeralmente leva a cabo a partir do s.XIX cando se produce o proceso de industrialización e o desenvolvemento dos transportes. Co ferrocarril, Ávila recobra auxe e dinamismo. É entón, cara a 1862, cando se empezan a construír redes de sumidoiros, a empedrar as rúas, constrúese o novo concello, a ponte para cruzar o río Adaja, etc.
Debido ás pequenas dimensións desta cidade o ensanche realizarase principalmente
estendéndose concéntricamente ao redor da muralla
Xa na periferia, concretamente desenvolvido ao longo da estrada de Madrid, atopamos
outras infraestruturas como as sanitarias, o Hospital Provincial, un Colexio Universitario, o estadio municipal Adolfo Suárez, a praza de touros, todos concentrados na zona sur a beiras do Río Mozo e relacionadas con novas promocións de barrios heteroxéneos, de vivendas colectivas e unifamiliares.
Os problemas principais que afectan estas zonas derívanse da necesidade de abastecelas das infraestruturas necesarias para cubrir as expectativas da crecente poboación que decide abandonar as zona central buscando mellores prezos, máis zonas verdes e espazos máis amplos, pero tamén vixiar e procurar evitar o crecemento de barriadas marxinais chabolistas que adoitan ocupar zonas non edificadas próximas a polígonos industriais ou, mesmo, ao longo das vías do ferrocarril.
