O CASCO ANTIGO
O emprazamento de Toledo sobre un cerro semirrodeado polo río Tajo, ten un carácter eminentemente defensivo. A súa localización xunto a un vao polo que o río podía cruzarse facilmente a pé, que foi reforzado por unha ponte (ponte de Alcántara), ten a misión de facilitar as comunicacións, pois Toledo sitúase nunha posición
O casco antigo, de orixe prerromano, acolleu a diversos pobos e culturas ao longo da historia. Toledo é coñecida como A cidade do tres culturas. O plano do casco antigo é irregular, de rúas estreitas e tortuosas, que conservan en boa parte o trazado musulmán (adarves, currais, prazas, patios e plazuelas). Tamén se observan nel prazas e avenidas máis amplas, que corresponden a reformas urbanísticas posteriores, realizadas na Idade Moderna ou no século XIX.
A trama é pechada e compacta, debido a que o crecemento da cidade se localizou durante séculos no espazo intramuros. A edificación tradicional é de baixa altura, aínda que experimenta unha progresiva tendencia á verticalización. Os usos do chan tradicionais eran residenciais, comerciais e artesanais (panos, damasquinados, armas). Actualmente, esta zona está a perder o uso residencial tradicional a raíz da deterioración de moitas vivendas, e presenta importantes usos terciarios (oficinas, comercios, restaurantes), en moitos casos relacionados co importante turismo que atrae esta zona da cidade, tanto pola súa propia configuración urbana como polos destacados monumentos históricos e artísticos que posúe. Os principais problemas que afectan hoxe ao casco antigo son o progresivo vaciamiento dos inmobles pola deficiente habitabilidade das vivendas, a deterioración dalgúns edificios históricos e a saturación e conxestión de oficinas, equipamentos e comercios. Iso esixe políticas de rehabilitación morfológica e funcional.
O ENSANCHE DE MEDIADOS DO XIX E PRIMEIRO TERZO DO XX
A mediados do século XIX, o crecemento de Toledo, que se paralizou desde o século XVII, reanimouse con motivo da súa elección como capital provincial na nova división administrativa de Javier de Burgos (1833) e coa chegada do ferrocarril (1858). O crecemento extramuros tivo lugar mediante pequenos barrios, cuxa consolidación, produciuse tras a Guerra Civil: núcleo de Santa Bárbara fronte á antiga estación, os barrios de San Antón, o Cristo de la Vega, a Solanilla e San Martín.
De todos os xeitos o ensanche deste momento non tivo gran relevancia espacial debido ao escaso dinamismo demográfico e económico da cidade.
PERIFERIA
Dentro da periferia poden distinguirse diversas áreas en función dos usos do chan predominantes.
a) Áreas residenciais de diverso tipo.
- No Noroeste, corresponden a unha expansión urbana ben planificada, que inclúe zonas de diversa calidade residencial (poboado da fábrica de Armas; bloques da avenida da Reconquista, Palomarejos e Buenavista e vivendas unifamiliares da estrada de Ávila).
- Xunto á estrada de Madrid, ha ir xurdindo unha área residencial formada por barrios construídos de forma espontánea.
- Vivendas en torno ao polígono industrial.
b) Áreas industriais
- A área industrial máis destacada é o polígono de desconxestionamento industrial de Madrid, que se localizou ao leste da cidade, a un 8 km do centro. Tivo un carácter mixto de desconxestionamento industrial e residencial-, e foi ocupado por industrias pertencentes a diversos sectores, entre os cales se atopan algúns
modernos (electrónica).
- A outra área industrial está ao redor da fábrica de armas.
c) Áreas de equipamento Na periferia localízanse tamén equipamentos e infraestruturas consumidores.
O emprazamento de Toledo sobre un cerro semirrodeado polo río Tajo, ten un carácter eminentemente defensivo. A súa localización xunto a un vao polo que o río podía cruzarse facilmente a pé, que foi reforzado por unha ponte (ponte de Alcántara), ten a misión de facilitar as comunicacións, pois Toledo sitúase nunha posición
O casco antigo, de orixe prerromano, acolleu a diversos pobos e culturas ao longo da historia. Toledo é coñecida como A cidade do tres culturas. O plano do casco antigo é irregular, de rúas estreitas e tortuosas, que conservan en boa parte o trazado musulmán (adarves, currais, prazas, patios e plazuelas). Tamén se observan nel prazas e avenidas máis amplas, que corresponden a reformas urbanísticas posteriores, realizadas na Idade Moderna ou no século XIX.
A trama é pechada e compacta, debido a que o crecemento da cidade se localizou durante séculos no espazo intramuros. A edificación tradicional é de baixa altura, aínda que experimenta unha progresiva tendencia á verticalización. Os usos do chan tradicionais eran residenciais, comerciais e artesanais (panos, damasquinados, armas). Actualmente, esta zona está a perder o uso residencial tradicional a raíz da deterioración de moitas vivendas, e presenta importantes usos terciarios (oficinas, comercios, restaurantes), en moitos casos relacionados co importante turismo que atrae esta zona da cidade, tanto pola súa propia configuración urbana como polos destacados monumentos históricos e artísticos que posúe. Os principais problemas que afectan hoxe ao casco antigo son o progresivo vaciamiento dos inmobles pola deficiente habitabilidade das vivendas, a deterioración dalgúns edificios históricos e a saturación e conxestión de oficinas, equipamentos e comercios. Iso esixe políticas de rehabilitación morfológica e funcional.
O ENSANCHE DE MEDIADOS DO XIX E PRIMEIRO TERZO DO XX
A mediados do século XIX, o crecemento de Toledo, que se paralizou desde o século XVII, reanimouse con motivo da súa elección como capital provincial na nova división administrativa de Javier de Burgos (1833) e coa chegada do ferrocarril (1858). O crecemento extramuros tivo lugar mediante pequenos barrios, cuxa consolidación, produciuse tras a Guerra Civil: núcleo de Santa Bárbara fronte á antiga estación, os barrios de San Antón, o Cristo de la Vega, a Solanilla e San Martín.
De todos os xeitos o ensanche deste momento non tivo gran relevancia espacial debido ao escaso dinamismo demográfico e económico da cidade.
PERIFERIA
Dentro da periferia poden distinguirse diversas áreas en función dos usos do chan predominantes.
a) Áreas residenciais de diverso tipo.
- No Noroeste, corresponden a unha expansión urbana ben planificada, que inclúe zonas de diversa calidade residencial (poboado da fábrica de Armas; bloques da avenida da Reconquista, Palomarejos e Buenavista e vivendas unifamiliares da estrada de Ávila).
- Xunto á estrada de Madrid, ha ir xurdindo unha área residencial formada por barrios construídos de forma espontánea.
- Vivendas en torno ao polígono industrial.
b) Áreas industriais
- A área industrial máis destacada é o polígono de desconxestionamento industrial de Madrid, que se localizou ao leste da cidade, a un 8 km do centro. Tivo un carácter mixto de desconxestionamento industrial e residencial-, e foi ocupado por industrias pertencentes a diversos sectores, entre os cales se atopan algúns
modernos (electrónica).
- A outra área industrial está ao redor da fábrica de armas.
c) Áreas de equipamento Na periferia localízanse tamén equipamentos e infraestruturas consumidores.
